Η Τράπεζά σας... η πιο ειλικρινής σας σχέση!

Λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα του 2009


Καλησπέρα, σας καλούμε από τη Eurobank για μια προσφορά, επειδή είστε σταθερός πελάτης μέσω λογαριασμού ή δανείου ή… ή… ή…

Ένας ανείπωτος ενθουσιασμός με κατέκλυσε και ανυπόμονα περίμενα να ακούσω την εκπληκτική προσφορά της Τράπεζάς μου. Της Τράπεζας που φιλοξενεί το λογαριασμό μισθοδοσίας μου και με ευγνωμοσύνη λαχταρά να μου ανταποδώσει γενναιόδωρα την ενίσχυση του κεφαλαίου, που εδώ και κάποια χρόνια της προσφέρω.

Κατ' αρχήν, να σας ενημερώσουμε ότι για λόγους ασφαλείας η συνομιλία μας καταγράφεται...

Και είμαι ευγνώμων γι' αυτό! Γιατί η Τράπεζά μου σκέφτεται και τα χρήματά μου και την ασφάλειά μου!

Πρόκειται για ένα πρόγραμμα... Αν αφήνετε 100 ευρώ από τα χρήματά σας κάθε μήνα στο λογαριασμό σας... Το επιτόκιο είναι εξαιρετικό... 3% και επιπλέον 2,55% υπεραξία...

Νιώθω περήφανος. Περήφανος, γιατί η προσφορά μου στην επιβίωση του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος επιτέλους αναγνωρίζεται. Όχι μόνο αναγνωρίζεται, αλλά επιβραβεύεται κιόλας! Είναι προφανές ότι οι Τράπεζες αποφάσισαν επιτέλους να μοιραστούν τα υπερκέρδη τους με αυτούς που τους τα δημιουργούν, τους πελάτες τους! Επιτέλους, η θεωρία των ανήθικων, ιδιοτελών, λησταρχικών οργανισμών, που κάποιοι εχθροί του συστήματος θέλουν να προβάλλουν, καταρρέει! Για να μάθουμε λεπτομέρειες...

Η διάρκεια; Το πρόγραμμα διαρκεί 15 χρόνια...

Χμμμ... Πρόβλημα μια δέσμευση για 15 χρόνια. Αλλά λογικό είναι. Δούναι και λαβείν. Ίσως κι εγώ αυθαίρετα θεώρησα ότι το δούναι έχει προηγηθεί και ήρθε η ώρα του λαβείν. Τέλος πάντων, φαντάζομαι, αν προκύψει οτιδήποτε, η Τράπεζα, η δικιά μου Τράπεζα, θα δείξει προφανώς την ανάλογη κατανόηση...

Από το όγδοο έτος κα μετά... Όχι, το πρόγραμμα δεν μπορεί να διακοπεί πριν περάσουν 7 χρόνια...

Αχά. Πλήρης δέσμευση για τουλάχιστον 7 χρόνια. Είναι δεδομένο ότι η Τράπεζά μου θα μου προσφέρει σημαντικά πράγματα, για να τη βοηθήσω να κλείσει το οικονομικό έτος με μια τέτοια δέσμευση. Η Τράπεζά μου είναι άλλωστε! Θα μελετήσω την πρότασή της και θα απαντήσω το συντομότερο. Εξάλλου αλλιώς είναι να τη δεις αναλυτικά και αλλιώς να ακούσεις δυο αράδες απ' αυτήν.

Όχι, δυστυχώς δεν μπορώ να σας στείλω το συμβόλαιο με email...

Ίσως να μην έχουν email οι υπάλληλοι της Τράπεζάς μου. Επειδή εγώ είμαι computer geek, δε σημαίνει ότι έχουν όλοι υπολογιστή, email και άλλα τέτοια εξεζητημένα... Αλλά εγώ πώς θα υπογράψω; Πού θα δηλώσω τη συμφωνία μου;

Μην ανησυχείτε, απλά θα μας το πείτε και θα έρθει το συμβόλαιο στο σπίτι! Ένα μήνα μετά αρχίζει η εφαρμογή του!

Τι καλή και τι προνοητική που είναι η Τράπεζά μου! Δε χρειάζεται καν να υπογράψω, για να ισχύσει το συμβόλαιό μας! Με απάλλαξε και απο αυτή την ταλαιπωρία! Δε χρειάζεται καν να διαβάσω όλες αυτές τις σελίδες του συμβολαίου, όλα αυτά τα μικρά γραμματάκια, που με κίνδυνο της υγείας των ματιών μας τόσες και τόσες φορές καλούμαστε να διαβάσουμε και να υπογράψουμε! Μια τελευταία ερώτηση. Αν, παρ' όλ' αυτά, εγώ νιώσω μια παράλογη παρόρμηση να ενημερωθώ για το πλήρες περιεχόμενο του συμβολαίου;

Μα, προφανώς, το συμβόλαιο γράφει ακριβώς αυτά που σας είπα. Αν εσείς διαβάσετε κάτι διαφορετικό και αποφασίσετε να ακυρώσετε το συμβόλαιο, καταλαβαίνετε ότι κι εγώ, ως υπάλληλος, θα εκτεθώ. Καταλαβαίνετε ότι δε θα το ήθελα κάτι τέτοιο, έτσι δεν είναι;

Έτσι είναι! Μα, πώς σκέφτομαι ώρες - ώρες! Η Τράπεζά μου, ευτυχώς, το έχει σκεφτεί και αυτό για μένα πριν από μένα! Λοιπόν, ναι! Θα το σκεφτώ σοβαρά, να κάνουμε αυτό το προφορικό συμβόλαιο! Γιατί με την Τράπεζά μου, τη δικιά μου Τράπεζα, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια! Το συμβόλαιό μας είναι ένα συμβόλαιο τιμής! Πάρτε με τηλέφωνο, να σας απαντήσω, σε μερικές μέρες. Αλήθεια, θα το σκεφτώ!

Αχ, είναι μια προσφορά αυτή, δυστυχώς, η οποία ισχύει μόνο για μερικές μέρες!

Δηλαδή πρέπει να σας απαντήσω τώρα;

Ε, αυτό θα ήταν το καλύτερο!

Συγγνώμη, αλλά με έχετε διακόψει από το φαγητό. Καλό απόγευμα.

Ολόκληρο το άρθρο...

Γλυκιά πατρίδα μου... το χρήμα

ή Πώς τα ΚΤΕΛ υπηρετούν τη δημοκρατία

Σε αυτή την όμορφη χώρα, στην οποία όλοι αγωνίζονται νυχθημερόν για το κοινό καλό, στην οποία κανείς δεν κοιτά να εκμεταλλευτεί την ανάγκη τού συμπολίτη του, στη χώρα στην οποία η δημοκρατία είναι ταυτόσημη της πρόσβασης στην πληροφορία και το κράτος είναι εκεί για τον πολίτη, σε αυτή την υπέροχη δημοκρατική χώρα έμεινα μια μέρα, τρία περίπου χρόνια πριν, αποσβολωμένος μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή, με τα χέρια μου κοκαλωμένα σε ένα πληκτρολόγιο και ένα αδιόρατο χαμόγελο έκπληξης, απογοήτευσης και κυνισμού ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου...

Ασυνήθιστος ήμουν στην παροχή της ελληνικής πληροφορίας μέσω ίντερνετ. Ιδίως, όταν πρόκειται για πληροφορία που πηγάζει από το κράτος. Η πρόσβαση όμως στην πληροφορία ορίζει σήμερα ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της έννοιας «δημοκρατία». Η προβολή λοιπόν και μόνο των δρομολογίων των υπεραστικών ΚΤΕΛ μέσω ίντερνετ μού πρόσφερε μια μικρή ικανοποίηση ως πολίτη αυτής της χώρας και μια σημαντική διευκόλυνση ως τακτικού επιβάτη. Ας ήταν ανύπαρκτη η έννοια της αναζήτησης. Ας ήταν αδύνατος ο σχεδιασμός του ταξιδιού σου με το συνδυασμό δρομολογίων. Ας ήταν πρωτόγονη για την εποχή η απλή παράθεση πινάκων δρομολογίων. Έστω και έτσι, η στοιχειώδης πληροφορία ήταν εκεί.

Επειδή όμως σε αυτή τη χώρα δε συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο από το τέλειο, οι ιθύνοντες των ΚΤΕΛ (ή Κοινών Ταμείων Εισπράξεων Λεωφορείων) αποφάσισαν καίρια παρέμβαση στη διαδικτυακή προβολή των δρομολογίων, με στόχο πάντα την κατακόρυφη αναβάθμιση της ποιότητας υπηρεσιών προς των πολίτη. Σχεδόν τρία χρόνια πριν πληκτρολόγησα το www.ktel.org , για να βρεθώ μπροστά όχι στα δρομολόγια των λεωφορείων, αλλά σε μια μεστή περιεχομένου ανακοίνωση:

«ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ WWW.KTEL.ORG

Αγαπητοί επισκέπτες της ιστοσελίδας μας,

Επειδή πολυδιαφημιζόμενο τηλεφωνικό κέντρο που παρέχει πληροφορίες τηλεφωνικού καταλόγου, άρχισε να δίνει τηλεφωνικά επ’ αμοιβή τα δρομολόγια των ΚΤΕΛ χρησιμοποιώντας τις πληροφορίες που σας παρέχουμε δωρεάν, από σήμερα 28.8.2006 διακόπτουμε την λειτουργία της ιστοσελίδας και σύντομα θα σας παρέχουμε ακόμα καλύτερες υπηρεσίες.»

Ζώντας στη Σουηδία εκείνη την περίοδο και απολαμβάνοντας τις υπηρεσίες των μέσων μαζικής μεταφοράς μιας χώρας που σέβεται τον πολίτη, ο οποίος με τη σειρά του κατά κανόνα σέβεται τη χώρα του, αμέσως κατακλύστηκα από χείμαρρο θετικών σκέψεων για τη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου συστήματος αναζήτησης δρομολογίων, συνδυασμού τους, αναλυτική παράθεση εναλλακτικών επιλογών και όλα αυτά με έναν απλό και όμορφο τρόπο, όπως γίνεται για παράδειγμα με τα μέσα μεταφοράς της νότιας Σουηδίας (Skånetraffiken). Οι σκέψεις αυτές διέτρεξαν το μυαλό μου αστραπιαία, για να προσγειωθώ στην όμορφη ελληνική πραγματικότητα.

«Επειδή πολυδιαφημιζόμενο τηλεφωνικό κέντρο... δίνει τηλεφωνικά επ’ αμοιβή... τις πληροφορίες που σας παρέχουμε δωρεάν, διακόπτουμε την λειτουργία της ιστοσελίδας»! Αναρωτιέμαι, αν κάποιος αρχίσει να πουλάει τις φωτογραφίες τους, θα κόψουν το κεφάλι τους, για να μην επιτρέψουν την εκμετάλλευση της μορφής τους, που αυτοί προσφέρουν δωρεάν σε όλο τον – τυχερό – κόσμο; Δηλαδή, διακόπτουμε την πληροφόρησή σας για τις υπηρεσίες μας, για να μην έχουν «κάποιοι άλλοι» τη δυνατότητα να σας πληροφορούν ακριβώς τα ίδια επί πληρωμή. Ξαναδιάβασα την ίδια φράση με λίγο πιο καθαρό μυαλό, για να αντιληφθώ τι ακριβώς εννοούσαν. «Σας θεωρούμε ηλίθιους.» Τώρα έβγαζε περισσότερο νόημα.

«...και σύντομα θα σας παρέχουμε ακόμα καλύτερες υπηρεσίες.» Καλύτερες για ποιον είναι το καίριο ερώτημα. Για τον πολίτη ή για τις μονοπωλιακές ιδιωτικές εταιρείες που ονομάζονται ΚΤΕΛ Α.Ε.; Μάλλον θα προσπαθούν να προσεγγίσουν το επίπεδο υπηρεσιών άλλων αντίστοιχων εταιρειών, όπως αυτών της Αγγλίας! Ξαναδιαβάζω τη φράση. «Αν θέλετε να μάθετε τα δρομολόγια, πάρτε τηλέφωνο την κακιά εταιρεία που μας κλέβει τις πληροφορίες. Το τζάμπα πέθανε.».

Η ενασχόληση με την ανανέωση της ιστοσελίδας ήταν τόσο έντονη, ώστε τον Ιούνιο του 2007, δέκα μήνες αργότερα, η συνδρομή καταχώρησης της διεύθυνσης www.ktel.org είχε λήξει.

“ktel.org expired on 06/24/2007 and is pending renewal or deletion.”

Το έργο ανακατασκευής του τρόπου παροχής πληροφοριών μέσω διαδικτύου ήταν μεγαλειώδες. Έπρεπε να περάσουν δεκατρείς ολόκληροι μήνες για την ολοκλήρωσή του. Μετά από δουλειά ενός χρόνου οι «κακοί», που παρείχαν τις δωρεάν πληροφορίες επί πληρωμή, εξαγνίστηκαν. Οι «καλοί», που παρείχαν τις πληροφορίες για τα δρομολόγια δωρεάν μέσω ίντερνετ συνεργάστηκαν με τις καλύτερες εταιρείες, όπως λένε, και προσφέρουν πια σε όλους τους πολίτες «ακόμα καλύτερες υπηρεσίες». Συγκεκριμένα πρόκειται για την εξής μία απίστευτη υπηρεσία· τη διαφήμιση τετραψήφιου (σήμερα πια πενταψήφιου) τηλεφωνικού αριθμού, μέσω του οποίου τα ΚΤΕΛ παρέχουν επί πληρωμή – και μάλιστα με σημαντικό κόστος – τις πληροφορίες για τα δρομολόγιά τους. Τόσο «καλύτερες υπηρεσίες» ήταν πραγματικά ανέλπιστες!

Υπηρεσίες μάλιστα που προάγουν και την προβολή της ελληνομάθειας. Γιατί αν κάποιος τουρίστας επιθυμεί να ταξιδέψει με τα λεωφορεία των ΚΤΕΛ, όχι, δεν μπορεί να μάθει τα δρομολόγια μέσω ίντερνετ, όχι, δεν μπορεί να μάθει τα δρομολόγια μέσω τηλεφώνου στη γλώσσα του ή έστω στα Αγγλικά, αλλά, ναι, θα πρέπει να μάθει πρώτα Ελληνικά και μετά να ενημερωθεί μέσω του πενταψήφιου αριθμού, για να ταξιδέψει. Αν κάποιος βρίσκεται στο εξωτερικό και θέλει να προγραμματίσει το ταξίδι του στην Ελλάδα, είναι άτυχος. Αυτά που ξέρει αλλού να τα ξεχάσει. Μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Είπαμε «καλύτερες υπηρεσίες», δεν είπαμε ότι θα γίνουν και όλα τέλεια.

Άραγε θα είχαμε την ευκαιρία σε αυτές τις «ακόμα καλύτερες υπηρεσίες», αν δεν είχαν καταργηθεί τα – κερδοφόρα – δρομολόγια εσωτερικού των λεωφορείων του ΟΣΕ το 1992; Αυτά που – επίσημα – καταργήθηκαν, για να μην ανταγωνίζονται τα δρομολόγια των τρένων του ΟΣΕ;!; Και ενώ είχε πρόσφατα ανανεωθεί ο στόλος των λεωφορείων του ΟΣΕ. Και συμπτωματικά επακολούθησε επιχορήγηση των ΚΤΕΛ με 70 δισεκατομμύρια δραχμές.

Με σεβασμό στον πολίτη, τη δημοκρατία, την ελευθερία της διακίνησης και την άρτια εξυπηρέτηση ακόμα και των τουριστών τα ιδιωτικά – μονοπωλιακά ΚΤΕΛ εξακολουθούν να στερούν το δικαίωμα στην πρόσβαση στην πληροφορία. Εξακολουθούν να επιχορηγούνται από το κράτος (πριν από λίγους μήνες προστέθηκαν 118 εκατομμύρια ευρώ στις επιχορηγήσεις τους) σαν να πρόκειται για κάποια κρατική επιχείρηση ή έστω σαν να πρόκειται για κάποια επιχείρηση που θέτει την εξυπηρέτηση του πολίτη πρώτη της προτεραιότητα. Ίσως επιχορηγείται ως μια εταιρεία που υπηρετεί πιστά την πατρίδα. Γλυκιά πατρίδα μου... το χρήμα.

Ολόκληρο το άρθρο...

Μια νύχτα στον «Άγιο Ανδρέα»

Ο σεισμός του Ιουνίου του 2008 είχε τραγικές συνέπειες για το επίπεδο περίθαλψης της Πάτρας και όλόκληρης της περιοχής. Το ένα από τα δύο Γενικά Νοσοκομεία, Ο «Άγιος Ανδρέας», εκκενώθηκε και ασθενείς και προσωπικό μεταφέρθηκαν στο άλλο, το Πανεπιστημιακό του Ρίου. Το σύστημα «δύο σε ένα» δεν είναι προφανώς το πιο λειτουργικό σύστημα υγείας που υπάρχει και άπαντες αναζητούν μια λύση, ώσπου να ολοκληρωθούν οι εργασίες ανακατασκευής / αναστήλωσης / αναπαλαίωσης του γέρικου Νοσοκομείου, οι οποίες είχε μεν προβλεφθεί ότι θα διαρκούσαν μερικούς μήνες, ο δρόμος όμως παραμένει μακρύς.

Ο Υπουργός Υγείας επισκέφθηκε το Σάββατο, 21 Μαρτίου 2009, την Πάτρα και ενημέρωσε σε σύσκεψη τοπικούς φορείς για τη λύση του στεγαστικού προβλήματος του Νοσοκομείου «Ο Άγιος Ανδρέας»∙ η Παθολογική Κλινική θα μεταφερθεί στο Νοσοκομείο Νοσημάτων Θώρακος, μακριά από το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών, που θα παραμείνει στο μικρό άθικτο κτήριο του «Αγίου Ανδρέα», και μακριά από τις υπόλοιπες ειδικότητες και κλινικές, που θα παραμείνουν διασκορπισμένες μεταξύ Νοσοκομείου Ρίου και «Αγίου Ανδρέα». Επιπλέον ο Υπουργός δεσμεύτηκε ότι για την κάλυψη των αναγκών μέχρι να ολοκληρωθούν οι εργασίες η Πάτρα θα εξοπλιστεί με πολλά ασθενοφόρα…

Κυριακή, 14 Ιουνΐου 2009, 01:00

Πάτρα

Ο Δημήτρης δεν ένιωθε καλά από το πρωί. Στα 60 του χρόνια έχει ήδη ταλαιπωρηθεί αρκετά με πίεση, ένα μικροεγκεφαλικό κι ένα μπαλονάκι. Τον έχει προδώσει η καρδιά του από χρόνια. Περισσότερο όμως τον πειράζει που έχει μείνει μοναχός στον κόσμο, αφού η Μαρία, η γυναίκα που τόσο αγάπησε, έχει αφήσει αυτό τον κόσμο εδώ και μερικούς μήνες σε κάποιο ράντζο του «Ρίου», χτυπημένη από το χειρότερο κακό και χωρίς να βρει μια στιγμή ηρεμίας μέχρι να αφήσει την τελευταία της πνοή.

Αυτές οι μνήμες τον κράταγαν στο κρεβάτι, χωρίς να τολμά να σηκωθεί και να πάει σε κάποιο Νοσοκομείο, που στο μυαλό του ήταν πια ίδιο η κόλαση. Αν πεθάνω, θέλω να πεθάνω με αξιοπρέπεια, σκεφτόταν όλη μέρα. Αλλά η κοιλιά του τον είχε πιάσει πια για τα καλά και η κατάσταση ήταν ανυπόφορη. Πήρε τη μεγάλη απόφαση.

Στα εξωτερικά ιατρεία του «Αγίου Ανδρέα» η κατάσταση ήταν αδιανόητη. Είχε καταφέρει να σβήσει κάποιες από τις μνήμες των ράντζων, των αλαφιασμένων γιατρών και νοσηλευτών που τρέχουν να υπερβούν τις ανθρώπινες δυνατότητες, για να περισώσουν ένα εγκαταλειμμένο σύστημα υγείας, των ζωών που κρέμονται από μια κλωστή, έρμαια της πολιτικής αδιαφορίας, ασχετοσύνης ή σκοπιμότητας.

«Πυρετό; Εμετούς;». Τα χέρια του νεαρού γιατρού χοροπηδούν στην κοιλιά του Δημήτρη κι αυτός χοροπηδά από τον πόνο. Αίμα, ακτινογραφία, αναμονή. Η ώρα περνά αργά και βασανιστικά, δυσανάλογα προς τον κόσμο που σφηνώνεται ανάμεσα σε ράντζα και συγγενείς – τι κρίμα που αυτός δεν έχει κάποιον να τον μετακινήσει γρηγορότερα, να πάει να ρωτήσει, να κάνει αυτά που θα έπρεπε να προβλέπονται για κάθε πολίτη τελοσπάντων.

Δεύτερος γιατρός πάνω από την κοιλιά του, το στήθος του, την πλάτη του. Δε φαίνεται κάτι στην ακτινογραφία, αλλά δεν μπορούν να είναι και σίγουροι. Σκωληκοειδίτιδα; Όχι, δεν έχει βγάλει… Αλλά μάλλον δεν είναι… Εισαγωγή! Όχι, αυτό δε θέλει να το ξαναζήσει… Απόγνωση… Αν είχε λεφτά θα πήγαινε σε ιδιωτικό. Αλλά μήπως είναι και το ίδιο; Από το μυαλό του περνάνε αστραπιαία εξαγγελίες, πολιτικές κόντρες, φράσεις κλισέ… «Στόχος είναι η απαξίωση. Στόχος είναι η ιδιωτικοποίηση της υγείας», θυμήθηκε τις φράσεις ενός νεαρού γιατρού που φώναζε οργισμένος στην τηλεόραση. Ποιος να σε καταλάβει, αγόρι μου… Αν δεν το ζεις, αν δεν ξέρεις, δεν καταλαβαίνεις. Και να ξέρεις, όταν είσαι νέος, θα φωνάξεις. Όταν είσαι εκεί, θα φωνάξεις. Μετά θα φύγεις και θα πεις δε βαριέσαι. Μέχρι να ξανάρθεις.

Θυμήθηκε τα δικά του νιάτα. Τη δικτατορία, τη μεταπολίτευση… Έτσι ήταν κι αυτός, δυναμικός και οργισμένος. Αλλά μετά ηρέμησε. Απογοητεύτηκε. Συμβιβάστηκε.

Τέσσερις. Ο τραυματιοφορέας σπρώχνει το φορείο του έξω από το Νοσοκομείο. Ήρθε το ασθενοφόρο. Ασθενοφόρο; Παθολογική δεν του είπαν; Η Παθολογική είναι σε άλλο Νοσοκομείο! Το κρεβάτι του κυλά μέσα στο ασθενοφόρο. Δίπλα του μια γυναίκα με ορό κάθεται και περιμένει να ακολουθήσει την ίδια οδό. Αν ήταν δυνατό, θα μεταφέρονταν και πέντε-πέντε, για να φτάσουν τα ασθενοφόρα. Δεν πειράζει, σκέφτεται, με ένα αδιόρατο χαμόγελο να εμφανίζεται στο ταλαιπωρημένο από τον πόνο πρόσωπό του. Ο πατέρας μου μεταφέρθηκε στα χέρια στα βουνά της Πίνδου, ας μην έχω παράπονο εγώ.

Οι καιροί αλλάζουν, τα νοσοκομεία αλλάζουν, τα ράντζα της Παθολογικής παραμένουν πάντα ίδια. Ναι, εκείνα που καταργήθηκαν με υπουργικές εξαγγελίες πριν μερικά χρόνια. Αυτά που βρίσκει πάλι μπροστά του να του ξυπνάνε εφιάλτες. Στο «Θώρακος» τον βρήκε το πρωί. Ο πόνος επιδεινώθηκε. Μέσα σε μερικές ώρες επισκέφθηκε με ασθενοφόρο μια φορά το «Ρίο», για να τον ξαναδεί Χειρουργός, και μια φορά τον «Άγιο Ανδρέα», για να τον δει Καρδιολόγος. Ας όψεται η ρημάδα η καρδιά του, που βρήκε την ώρα να τρεμοπαίξει άρρυθμα και βασανιστικά. Και αυτός είναι τυχερός. Στο διπλανό του ράντζο είπε το τελευταίο αντίο στον κόσμο της εικόνας ένα παιδί που πήρε μεγαλύτερη δόση απ’ ότι συνήθως. Τον αποχαιρέτισαν δυο νεαρά κορίτσια, μια γιατρίνα και μια νοσηλεύτρια, που έτρεχαν επί δύο ώρες μήπως και τον σώσουν. Αλλά ήταν άτυχος. Βάρυνε και χρειάστηκε επείγουσα αιμοκάθαρση. Και αυτή γίνεται μόνο στο «Ρίο». Δεν πειράζει, κανενός η εικόνα δε θα χαλάσει∙ ένα πρεζόνι ήταν άλλωστε. Κι αν ήταν να νοιαστεί κανένας, θα είχε νοιαστεί πολύ νωρίτερα.

Οι γιατροί περνούν ξανά και ξανά. Βιαστικά και αγχωμένα. Μια νοσηλεύτρια περνά με ένα ολόκληρο κουτί από ενέσεις που εκκρεμούν. Τόσοι είναι, τόσο προλαβαίνουν. Όχι. Προλαβαίνουν περισσότερο απ’ όσο είναι δυνατό. Σε πείσμα αυτών, που το σπίτι τους και το «μαγαζί» τους δε θα το εγκατέλειπαν στο έλεος του Θεού, όπως κάνουν με αυτά που δεν τους ανήκουν και υποτίθεται ότι υπηρετούν. Ευθύνη; Ευθιξία; Ο Δημήτρης έχει ξεχάσει πια τον πόνο του, έχει ξεχάσει τις υποσχέσεις για ένα κρεβάτι μετά τα -υψηλού πάντα ρίσκου και εξ ανάγκης- εξιτήρια, έχει ξεχάσει τη μοναξιά του και χαμογελάει. Δεν ξέρω αν θα βγω από εδώ μέσα. Το σίγουρο είναι ότι δε θα βγω από εκεί έξω…

Ολόκληρο το άρθρο...